Hej, jakieś piętnaście lat temu gdy byłem nastolatkiem moją pasją był parkour, freerunning, tricking. Z przyjaciółmi biegaliśmy po mieście, a mieszkańcy okolicznych bloków ganiali nas z widłami i pochodniami, czasem też uciekaliśmy przed policją. Młodzi, głodni adrenaliny i inspirowani filmami "13 Dzielnica" czy "Yamakasi". Pasjonatów było wielu, każde miasto miało swoje mniejsze i większe grupy. Organizowane były zloty i zjeżdżali się wyjadacze z różnych miast, do tego zaśmiecaliśmy u2b swoimi filmami. Bardzo pozytywnie wspominam tamte czasy. Widuje ktoś jeszcze takich zajawkowiczów z młodszego pokolenia? Mam wrażenie, że to wymarło. Może jest moda na jakąś inną undergroundową aktywność, która zrzesza ludzi? Oczywiście są jeszcze inne dyscypliny sportów ekstremalnych: deska, rolki, bmx, czy śmiganie rowerem wyczynowym po leśnym torze itd. ale to też są już rzeczy stare jak Świat i fajnie, że przetrwały do dziś. Czy są jakieś nowe esktremalne zajawki?

Może dla odmiany zamiast setnego ponurego posta o depresji, ADHD, samotności i braku pracy podzielmy się swoimi małymi i dużymi sukcesami tego roku. Wcale nie musi to być coś spektakularnego.

Nauczyłeś się gotować ziemniaki? Udało Ci się uzyskać awans i podwyżkę 100 zł? Ukończyłeś wszystkie Assassiny na 100%? Byłeś na pierwszej randce w życiu? Dostałeś się do SpaceX?

To miejsce, by się tym pochwalić!

Macie jakieś rady, patenty, ciekawe rutyny, przydatne aplikacje, jakie zmieniły wasze życie w którymkolwiek z obszarów, może to być zdrowie, produktywność, relacje, rodzina, odpoczynek, praca, finanse, cokolwiek? Myślę, że warto się wzajemnie inspirować, a to może każdy z nas wyciągnie z tego wątku coś dla siebie na przyszły rok. Może robicie jakieś postanowienia na 2025, jeżeli tak to zapraszam do dzielenia

Oddaje sprzet, pozyczone narty kije itp. Pan kasuje 130 zlotych. Mowie i pokazuje na stronie jest 110, prosze o uczciwosc. Zrezygnowany goral: -Niech strace, potraktuje Pana uczciwie. xd

Witam rPolsko.

Rozglądam się coraz bardziej i staram się zrozumieć jaki typ ogrzewania wybrać do "nowego" domu. Ale pojawia się spory problem, gdyż każde forum/facebook to tak jakbym czapeczkę foliową założył. Jedni krzyczą FV tylko na starych zasadach! Nigdy pompa, tylko pellet, inni na odwrót, jedni ze płacą za dużo inni za mało.

Czy jest jakiś normalny artykuł najlepiej naukowy? Który podpowiedziałby jak to wszystko policzyć? Jakie parametry wziąć pod uwagę aby zdecydować?

Fora fotowoltaiczne są niczym religia i jest to przerażające.

Pytam gdyż ja planuję się budować i z kolei w rodzinie kończą budowę i pora wybierać.

Dziękuję za wszelką pomoc

Konto na Wykopie miałem praktycznie od czasu jak podłączyli nam Internet w 2007. W gimnazjum byłem kucem, więc pasowałem tam jak ulał, ale gimnazjum szybko się skończyło a wraz z nim fascynacja Korwinem, jednak Wykop był jeszcze przez długie lata miejscem gdzie naprawdę dało się podyskutować na poziomie, dowiedzieć nowych rzeczy ze świata nauki czy techniki, itd. Sam też aktywnie dodawałem treści.

Na Reddicie konto mam też dość długo, ale przez większość czasu nie udzielałem się w ogóle na polskich subredditach aż do niedawna. Spadek poziomu na Wykopie był oczywiście odczuwalny od dawna, ale ostatnie kilka lat to była już jazda w dół bez trzymanki. Nie chodzi już nawet o to że 90% rzeczy na głównej to polityka, uprzedzenia, chłopski rozum i propaganda, ale poziom dyskusji sugeruje wręcz że rozmawia się z botami. Na Mirko jest nieco lepiej, ale system dyskusji jest dużo lepiej zrobiony na Reddicie dzięki "wielopoziomowym" komentarzom. Na Wykopie jeśli w rozmowie bierze udział kilkanaście osób, to nie wiadomo kto z kim rozmawia i bardzo trudno się cokolwiek czyta, a sam fakt istnienia tego dziwnego uniwersum w postaci strony głównej skutecznie mnie zniechęca do postowania nawet na Mirko. Jeśli do tego dodamy ogólnie rzecz biorąc wyższy poziom dyskusji na Reddicie, wybór jest dla mnie oczywisty.

No to jak, mamy tu więcej spadochroniarzy z wykopu?

Zauważyłem u siebie mechanizm że cokolwiek wydarzy się w moim życiu nieważne czy jest to coś wstydliwego, głupiego, mało istotnego to czuję że muszę o tym komuś powiedzieć. Mam taki wewnątrzny wymóg. Nie potrafię niczego zatrzymać dla siebie bo i inaczej ciąży mi to. Szczególnie właśnie wszelkie porażki i inne przykre zdarzenia muszę z siebie wyrzucić. Zauważyłem że jest to bardzo toksyczne dla innych. Ale nie potrafię niczego w sobie dusić. Czy ktoś miał podobnie? A jak tak to jak sobie z tym poradził?

Żywiecką podsuszaną firmy olewnik poznałem poprzez promocje w żabce, w ramach której czasem dostać można ją za darmo.

Dzisiaj rano zrobiłem sobie z nią tosta. Jak tylko ją ugryzłem, to niczym w scenie z filmu Ratatouille wróciło mnie wspomnieniami do chwil kiedy to ojciec robił mi kanapki z najtańszym żółtym serem i surowym chlebem tostowym - słowem, chciało mi się rzygać

Nie jest to pierwszy raz kiedy mam z nią niemiłe doświadczenia - już przy stole śniadaniowo-świątecznym coś mi śmierdziało w okolicach talerza mięs. Po dzisiejszym incydencie zagadałem brata czy też miał z nią podobne wrażenia - odpowiedział że nie przepada, a zapytany czy chce spróbować plasterka powiedział przerażone "nie" i uciekł do swojego pokoju.

Bardzo mnie to dziwi, jako że od olewnika zdażało mi się już (też przez żabkowe promocje) spróbować takich rarytasów jak krakowska sucha. Po zjedzeniu z nią kanapki aż się cofnąłem do kuchni żeby zabrać sobie jeszcze pare plasterków do jedzenia na (hehe) sucho. Trudno mi więc sobie wyobrazić że firma ta miałaby wpychać jakieś śmieci do swoich produktów, chociaż gdzieś z tyłu głowy kręci mi się niedawno tutaj przeczytany komentarz byłego pracownika tarczyńskiego o wpychaniu zgniłego mięsa do kabanosów.

Czy macie podobne doświadczenia z owym "produktem"?

Co chwila wszystko jest ukurzone, ubrania wytrzepuje na balkonie w razie potrzeby, pościel i zasłony tak samo, ale najbardziej kurzy się chyba z ubrań. Co robić? Jak żyć?

Cześć, czy jest tu ktoś kto mógłby powiedzieć coś o karierze jako marynarz?

Chciałbym kiedyś pracować na statku, ale nie mam ukończonej żadnej kierunkowej szkoły ani średniej, ani wyższej.

Czy będąc inżynierem automatykiem (mam nadzieję że mi się to uda XD) jest szansa znaleźć pracę na okręcie jako serwisant/członek zespołu odpowiedzialnego za działanie okrętu?

Cześć, piszę tego posta ponieważ od pewnego czasu nie wiem czy nie mam paranoi w kwestiach międzyludzkich. Jestem mężczyzną 30 lat. Od dłuższego czasu zauważam, że wszyscy moi znajomi są absurdalnie skupieni na sobie. Podczas rozmów odnoszę wrażenie, że ludzie po prostu chcą mówić tylko o sobie ale zupełnie nie słuchają, wielokrotnie przyłapałem kogoś na tym, że po prostu totalnie mnie nie słucha i to zapoczątkowało perspektywę, która do teraz nie chce mnie opuścić.
Nie wiem czy to zależy od wieku (tzw. dorobku) ale czuje, że po studiach u większości moich rówieśników zachodzi powolny proces zauważania tylko i wyłącznie swojego nosa. Brak inicjowania spotkań, brak jakichkolwiek starań o utrzymanie relacji, brak szczerych rozmów.

Jak to jest u was?

muszę się wyżalić. sorki. żalpost.

koncept sam w sobie ok. ale rozmiarowo to jest tak samo jak przedział 6-osobowy, z miejscem na max 6 walizek. wygląda jakby ktoś po prostu dodał +1 miejsce do środka, ścisnął cały przedział i gotowe. bam nowy wagon.

ale... nie ma jak się upchać żeby każdy miał miejsce na swój bagaż. ja siedzę na korytarzu jak debil, pilnuje walizki swojej i współlokatorki, bo wsiadaliśmy ostatni, reszta przedziału wsiadła na wcześniejszym przystanku i się ułożyli. a dla nas chuj i mak, i co z tego, że miejsce siedzące opłacone, jak nie ma miejsca na bagaż który zaczyna uciekać jak pociąg się rusza??

koncept większych przedziałów jest spoko, ale egzekucja jest okropna XD bankuje na tym, że ktoś nie będzie miał walizki, co na długich odcinkach jest jak szukanie igły w stogu siana

Przy "cudownej atmosferze" świąt przypomniało mi się co mój ojciec już parę lat temu w święta powiedział mojej mamie "Wychowałaś dzieci na bezbożników". Nie pamiętam dokładnie w jakim to było kontekście, ale pamiętam, że pomyśłałam "a gdzie ty kurva byłeś?!" Niestety tego nie wypowiedziałam, choć małym dzieckiem już nie byłam.

Mój ojciec mieszkał z nami, ale nie był rodzicem, raczej był tym wk.rwijącym współlokatorem który nie sprząta po sobie. Mój ojciec jest wierzący, choć tego do końca nie wiem, nigdy nic nie mówił o religii tylko po prostu chodzi do kościoła (i nam kazał), płaci za msze itd. Moja matka jest niewierząca, ale nigdy tego na głos nie powiedziała jak byłam dzieckiem. Próbowała grać w tą religijną grę dla dobra dzieci żeby nie robić z nas dziwaków (w tamtych latach nie było tak fajnie jak dziś że pół klasy nie chodzi na religię), no ale dzieci szybko wyczuwają fałsz i młodo zacząłam to wszystko kwestionować. Do dzisiaj jak mi się te słowa ojca przypomną to patrzę na niego jak na deb,la, nie tylko był dla nas ciężarem to jeszcze myślał że moja matka będzie załatwiała jego "agendę" w stosunku do nas, żeby nas ugnieść na dobre katolickie dzieci. I nawet po latach nie przyszła mu refleksja, że to była jego praca do wykonania i to on zawalił (jeśli chciał miec katolickie dzieci).

Ogólnie moi rodzice nie pasowali do siebie pod każdym względem, ta religia to był tylko symptom.

Macie jakieś tego typu historie z domów gdzie jeden rodzic był niewierzący? Albo poziom religijności był bardzo różny? Z chęcią poczytam

Kiedy próbuję rozmawiać z bliskimi o katastrofalnej jakości powietrza w Polsce zawsze słyszę tą samą odpowiedź.

To nie jest żaden smog tylko mgła! Niby jak komin może aż tak zadymić!

Z takim podejściem społeczeństwa to gówno się zmieni i udusimy się we własnym smrodzie. Wystarczy otworzyć okno na kilka minut i już mieszkanie wypełnia się cudownym zapachem palonego węgla